Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zasługuje na szczególną uwagę. Dotyczy on bowiem jednego z fundamentalnych sporów o rozumienie ustawy z dnia 20 lipca 2017 r.
Prawo wodne i jednego z kluczowych problemów ważnych dla funkcjonowania przedsiębiorstwa
wodociągowo-kanalizacyjnego.
Ustawa Prawo wodne wprowadza szereg nowych rozwiązań normatywnych nieznanych poprzedniej ustawie z dnia 18 lipca 2001 roku. Podstawowe znaczenie mają tutaj rozwiązania dotyczące istnienia i funkcjonowania Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie oraz opłat za usługi wodne. Oba nowe rozwiązania przyjęte w ustawie Prawo wodne mają szerokie przełożenie na funkcjonowanie przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego. W pełni jest zatem zrozumiałe, że obowiązki fiskalne spoczywające na przedsiębiorstwie wodociągowo-kanalizacyjnym, są przedmiotem dużego zainteresowania, a w przypadku problemu, którym zajmował się WSA w Poznaniu, są również przedmiotem licznych kontrowersji i sporów, także naukowych.
Jednym z kluczowych problemów fiskalnych, jaki powstał na tle norm ustawy Prawo wodne, jest problem, czy przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest zobowiązane uiszczać opłaty za usługi wodne, zarówno stałe, jak i zmienne, tylko za pobór wody w celu realizacji zadań własnych gminy, w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, czy też przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne zobowiązane jest także uiszczać opłaty stałe lub zmienne także za pobór wody dla innych celów lub potrzeb. U podstaw tego pytania, na które starał się odpowiadać WSA w Poznaniu, leży inne pytanie, mianowicie, czy przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może pobierać wodę dla innych celów niż zbiorowe zaopatrzenie w wodę lub też czy musi pobierać dla innych celów niż zbiorowe zaopatrzenie w wodę.
Autor: prof. dr hab. Bartosz Rakoczy
